برای کسی شعر عاشقانه نمی گویم
مخاطب خاص هم ندارم
فقط شاعرانه می نویسم / از حرف هایی که سرِ دل همۀ شما
سنگینی می کند..
از حس تلخ انتظار که دست کم
یک مرتبه پوست از سر همه کنده است
از بی درمانی درد دلتنگی،
از عشق هم می نویسم
همان پل صراطی که آن طرف دیوار حاشا
می شود رد پای هر کسی را رویش پیدا کرد
از محال آرزو تا امکان امید
از ناگزیریمان به تردیدها و دلواپسی ها
و از رنج های مکررِ تاریخِ آدمی..
دل تنهایی مان که بگیرد،
واژه ها مثل دانه های تسبیح
رج به رج می آیند و کنار هم می نشینند
سر زخم عبارات که باز شود،
همۀ آن حرفهای مگو
از زیان سرخ قلمی که از پس چشم سفیدی اش بر نمی آییم
جاری می شوند و کار دست آبرویمان می دهند...
واژه ها در برابر چشمانم طنازی می کنند
درست همین امروز ،
که حال و هوایم نوشتنی نیست
دلتنگ تر از آنم که همدست واژه ها شوم..
سخت است مادری کردن،
برای مشتی واژه
بر بستر دلتنگی های مدام..
سخت است نوازش سطرها
مبادا که نظم شان به هم بریزد و خوابشان تلخ شود
دائم بدوم دنبال ردیف و قافیه ای که مشام مرا از عطر تو پر کند
هیچ کس هم نداند لالایی هایم را
برای شعرهایی می خوانم که اعجازش
همین نبودن توست..
نظرات شما عزیزان:
